وظیفه ایربگ

ایربگ ها بالشتک هایی هستند که در هنگام برخورد بسیار شدید خودرو با مانع باد می شوند (و متعاقباً تخلیه می شوند) تا از مسافران در هنگام برخورد محافظت کنند. آنها در هنگام تصادف یک مهار نرم بین سرنشینان و فضای داخلی خودرو ایجاد می کنند که می تواند صدمات را کاهش دهد یا حتی از آن جلوگیری کند.

کیسه های هوای اولیه از سرنشینان صندلی جلو در برابر برخورد از جلو محافظت می کرد. از آغاز قرن حاضر، آنها با کیسه های هوای پیشرفته تر برخورد جانبی نیز ترکیب شده اند. خودروها ممکن است دارای چندین کیسه هوا در جلو و کنار باشند. سنسورهای موجود در خودرو ممکن است بسته به زاویه، شدت و نوع ضربه، یک یا چند کیسه هوا را در نواحی خودرو با سرعت‌های مختلف باز کنند. کیسه های هوا حفاظت تکمیلی را برای سرنشینی که توسط کمربند ایمنی خودرو مهار می شود، فراهم می کند. اکثر ایربگ ها فقط یک بار کار می کنند.

کیسه های هوا بخشی از طیف وسیعی از مکانیزم های داخلی هستند که از سرنشینان خودرو در صورت تصادف محافظت می کنند، به اصطلاح سیستم های ایمنی غیرفعال، که شامل کمربند ایمنی و مناطق تغییر شکل دهنده نیز می شود.

ایربگ ها دستگاه های غیرفعال هستند زیرا برای استفاده از آن نیازی به فعال کردن کیسه هوا نیست. در حال حاضر، چهار نوع ایربگ در خودروهای جهان موجود است:

• ایربگ جلو
• ایربگ برخورد جانبی
• ایربگ زانو
• ایربگ پرده جانبی

کیسه‌های هوای پرده‌ای جانبی برای محافظت از سر در اثر برخورد جانبی باز می‌شوند. کیسه هوای پرده ای جانبی یک پرده بادی است که از قسمت سر خودرو باز می شود و شیشه های کنار خودرو را می پوشاند. این نوع کیسه هوا در حالت واژگونی باز می ماند و خالی نمی شود. کیسه هوای برخورد جانبی از در یا صندلی باز می شود و از تنه شما محافظت می کند، به ویژه در برخوردهای "T-bone" زمانی که وسیله نقلیه با کناره ماشین شما برخورد می کند.

صنعت خودرو اولین طرح های تجاری کیسه هوا را در دهه 1970 معرفی کرد، اما استفاده عمومی از کیسه هوا تا اواخر دهه 1980 آغاز نشد. زمانی که کیسه های هوا برای اولین بار معرفی شدند، به عنوان «سیستم های مهار بالشتک هوا» شناخته می شدند.